De weg naar Parijs, volgens de legende te voet afgelegd door Constantin Brâncuși, is nu de weg om atleet te worden. Hun werk en opofferingen zullen hun kans hebben gevonden om van hen de helden van een land en de elites van een wereld te maken.
Roemeen zijn was niet, is niet en zal nooit gemakkelijk zijn. Vóór David Popovici of Cătălin Chirilă, vóór Ancuța Bodnar of Simone Radiș, testten genieën als Constantin Brâncuși, George Enescu, Eugen Ionescu of Emil Cioran hun lot in Parijs. De volgorde is willekeurig, net als het pantheon van atleten die ons van hen lieten houden door hun prestaties op de Olympische Spelen.
Goden hebben geen rangorde
Je kunt de “goden” van onze zielen niet rangschikken. Het standbeeld van Ivan Patzaichin of dat van Nadia Comaneci, het standbeeld van Iolanda Balas of dat van Elisabeta Lapa, het standbeeld van Nicolae Linca of dat van Diana Mocanu staan naast elkaar. De lijst is immens. 90 gouden medailles, 97 zilveren medailles en 122 bronzen medailles. Allemaal geboren en de eeuwigheid ingegaan op de Olympische Spelen. De realiteit is soms een cliché.
Maar Roemenië en de Roemenen leefden niet alleen voor de prestaties. Het hart van de driekleur klopte ook voor de tranen van hen die gemist hadden, voor de pijn van hen die dichtbij waren en voor de wanhoop van hen wier lot tegen hen was.
Omdat de besten altijd naar de Olympische Spelen komen. Zonder grenzen van hemisferen, zoeken mannen en vrouwen die geboren zijn voor glorie alsof daar en dan de wereld voor hen zal eindigen. En voor sommigen is dat ook zo. De wereld zoals ze die kenden voordat ze Olympisch kampioen werden of op het podium stonden, is nooit meer dezelfde.
Vlucht
Brancusi was mogelijk en waarschijnlijk de grootste visionair die in dit land is geboren. In zijn werken bracht hij de toekomst in het heden en onsterfelijkheid onder de stervelingen. “Ik creëer geen vogels, maar vluchten”. Wanneer de strijd het zwaarst is, wanneer de seconden in milliseconden uiteenvallen, vergeet dan niet om vlucht te creëren!
Wat een absurd theater moet het zijn wanneer je een leven lang werkt voor een race van enkele seconden of tientallen seconden. Wanneer het allemaal afhangt van één toestand, één siddering van je lichaam en geest op een bepaalde dag. Hoe kan de mens zichzelf ertoe zetten om zijn grenzen te overschrijden met de precisie die alleen de goddelijkheid heeft in het kiezen van kampioenen? Tussen de Roemenen en de Fransen was er een onzichtbare band, als een cultureel DNA dat virtueel werd doorgegeven: wij wilden altijd zoals zij zijn, zij konden nooit zoals wij zijn.
Oneindig
Eugen Ionescu ontvluchtte Roemenië en bereikte perfectie in Parijs. Hoevelen van jullie hebben niet het gevoel gehad dat dit land letterlijk en figuurlijk te klein is voor jullie dromen, voor jullie mogelijkheden? Wanneer er tussen overwinning en mislukking slechts een barrière is van geloof in je kracht, denk dan aan de woorden van Eugen Ionescu: “Duik in grenzeloze verwondering en verbazing, op deze manier kun je oneindig zijn”.
Oneindigheid. Wat een groot woord. Voor ons eenvoudige mensen zou een oneindigheid niet genoeg zijn om het te bereiken. Maar voor anderen, gekneed uit de gist van Gods genade, is oneindigheid ontstaan. Zoals een wandeling door de dromerige straten van Parijs, tussen de zon en de regen van de grillige zomer, met onze ogen altijd gericht op schoonheid, dat wil zeggen, op alles om ons heen. Alsof er ergens in de verte Poeme roumain te horen was. Ik bedoel Roemeens Gedicht.
De droom
En Enescu werd, net als Ionescu, geadopteerd door de Fransen. En ze werden van hen, misschien wel meer dan ze van ons waren of bleven. Maar we zijn van ze blijven houden, zoals we ze kennen, op afstand, een beetje of veel, maar zonder ze te vergeten. Wanneer je gedachten uitgaan naar het volkslied dat zou kunnen weerklinken voor je optreden en je de laatste energie uit je lijf perst, weet dan dat een van je eigen mensen al in je droom gelooft sinds je ongeboren was: “Wat een vergissing te denken dat een kind, omdat het klein is, kleine dromen in zich draagt!
Moed
Draag onze dromen met je mee. En we hopen dat je ze ook voor ons zult vervullen. Zelfs als we er, misschien ten onrechte, niet voor je waren toen het moeilijk was. Toen de pijn van spieren en botten je onderdrukte. Toen eten niet genoeg was. Toen je handpalmen kraakten van het werk. Toen je hersenen het gevoel hadden dat ze gingen toegeven aan het verlangen naar een normaal leven. Je koos voor iets anders. Je werd gekozen. En zelfs als je ons soms haat, doe dan zoals Cioran deed met zijn Roemenië. Hij haatte het uit te veel liefde. “We verloren onze moed door te veel eenzaamheid en vergaten te leven, te veel na te denken over het leven”.
Van daaruit, vanuit Parijs, waar je in de Seine kunt duiken of de Eiffeltoren kunt beklimmen, verlies je de moed niet! Want je bent niet alleen! Roemenië zal dan opportunistisch en profiterend zijn, klaar om te smullen van jouw momenten van perfectie, alsof het perfect is.
Dat is het niet, maar daarom is het uniek en geweldig!
Welkom, 2024! Parijs, en-garde!
