Remus Achim is 41 jaar en heeft 20 jaar ervaring in videoproductie en digitale content. Hij werkte 15 jaar bij PRO TV en was betrokken bij de projecten “Pro TV News”, “Romania, I love you” en “After 20 years”. Remus Achim studeerde in 2003 af aan de Media-universiteit, faculteit Journalistiek, en in 2012 aan de New York Film Academy, sectie Filmregie, en is nu bezig aan zijn derde geregisseerde documentairefilm, na “Loredana – Never Ending Story” en “Burning Picasso”, een productie waarmee hij deelnam aan verschillende filmfestivals.
Wat was je eerste gedachte toen je het FRF projectinitiatief ontdekte?
Ik wilde al voor het FRF-project zo’n film maken, zo’n product maken. Voor mij gaat sport in het algemeen verder dan het perspectief van een eenvoudige supporter. Het gaat over ambitie, vastberadenheid, de moed om jezelf te pushen. Toen ik “Drive To Survive” of “Break Point” op Netflix zag, vroeg ik me af: waarom maken we niet iets dat een voorbeeld is van een mentaliteit in de Roemeense sport? Omdat sport je hersenen verder opent dan academisch onderwijs. Toen, op de avond van de wedstrijd Israël – Roemenië 2-1, bedacht ik dat ik een film wilde maken over Anghel en Edward Iordănescu. Twee mannen, vader en zoon, echte Roemenen, die geweldige dingen doen, jaren na elkaar. Toen ik het voorstel van de FRF ontving voor dit project, in alle context die ik noemde, accepteerde ik het met open armen. All-in! Het klinkt misschien als een hoop gebakken lucht, maar de waarheid is dat je niet vaak in een professionele carrière de kans krijgt om zoiets te doen, op dit niveau, van een nationaal team en niet alleen van een club.
“Deze generatie voetballers heeft een verbazingwekkend vermogen om te communiceren”
Wat was de grootste uitdaging in het hele proces van het maken van de film?
De grootste uitdaging was en is… tijd! Je hebt maar heel weinig tijd om dit product echt geweldig te maken. Buiten dat, andere grote uitdagingen had ik niet. Want je hebt alle ingrediënten voor een succesverhaal. Sterker nog, ik had het gevoel dat alles wat ik kon doen op de een of andere manier bijdroeg aan het geweldige verhaal van kwalificatie dat ik een jaar geleden begon. Het is een afgerond einde dat deze film aan sportprestaties geeft.
Maar het meest onverwachte dat je hebt meegemaakt tijdens de interviews voor de film? Met de spelers, de coach, de andere personages die de fans in de film zullen ontdekken…
Ik was totaal en aangenaam verrast dat deze generatie voetballers een verbazingwekkend vermogen heeft om te communiceren. Het zijn expressieve spelers in het overbrengen van ideeën en gevoelens. Bovendien was ik blij een gebied te ontdekken waar ik niet veel over wist. En de ontdekking was indrukwekkend: hoe professioneel deze jongens zijn in alles wat met hun beroep te maken heeft! Kijk, ik had bijvoorbeeld een interview met George Puscas in Bari. Op een gegeven moment houdt hij me tegen en vraagt hoe laat het is. Het was 18.30 uur. Ik dacht dat hij zich misschien verveelde… wat! Hij vroeg me een korte pauze te nemen. “Ik moet snel iets eten, na 7:00 eet ik niet meer. Als ik nu niet eet, eet ik morgen pas!”
“Voor de camera maakte George Puskas de meeste indruk op me”
Hoe dacht je vóór dit project over voetbal en het nationale team en is het nu volgens jou enorm veranderd??
Misschien had ik dit stereotype over het imago van voetballers gedeeltelijk en onbewust omarmd. Dat ze oppervlakkig zijn, soms onwetend… Het was een schok om met mijn eigen ogen te ontdekken – echte professionals! Heel toegewijd en gedisciplineerd. En wat een offers brengen ze voor hun prestaties! Daarnaast hun trots om Roemeen te zijn, een positief nationalisme dat me over de streep trok. Ze houden echt van Roemenië! Zonder een feestje te zijn voor de camera’s. Er is geen spoor van onwaarheid in Nicolae Stanciu’s tatoeage voor Roemenië, noch in Ianis Hagi’s of Andrei Burcă’s uitspraken. Je voelt hun genegenheid voor Roemenië op de meest concrete manier.
Welk personage in de film heeft je ervan overtuigd dat hij dramatisch talent heeft en het meest gerechtigd zou kunnen zijn om misschien een carrière te overwegen?in de cinema buiten het voetbal?
De meeste individuele verhalen van de driekleur hebben de potentie om een blok aan het been te zijn, niet overdreven! Je vindt niets lineairs in hun verhalen. Zelfs niet in Ianis Hagi, waar je zou verwachten dat alles wat voorspelbaarder zou zijn. Verre van dat! Ik wilde de spelers uit hun comfortzone halen voor de interviews, om over hen te praten en niet alleen over de wedstrijden. Zo ontdekte ik de geheimen van Ianis, die de toeschouwers ook zullen ontdekken. Hoe hij van school veranderde, van context, hoe hij zich vanaf het begin onder enorme publieke druk ontwikkelde. En wat zijn gedrag voor de camera betreft, heeft George Puscas waarschijnlijk de meeste indruk op me gemaakt. Hij stelde zich veel open voor mensen. Ik ben erin geslaagd om hem zichzelf te laten zijn. Hij is een voetballer die weet hoe hij zijn leven moet “spelen”! Maar ik was ook onder de indruk van de man Răzvan Marin, en de opofferingen van Horațiu Moldovan, en de oprechtheid van Alibec en Mihăilă, maar ook van het gezonde denken van Florinel Coman of Radu Drăgușin, en, last but not least, de volwassenheid van Nicolae Stanciu.
Top 3 ontroerende momenten, volgens de regisseur!
Welke scènes van de kwalificatiecampagne hebben de meeste indruk op je gemaakt?
Over het algemeen zijn alle speeches van Edi Iordănescu in de kleedkamer indrukwekkend. Elke keer als ik ze zag, besefte ik dat we meer dan een film zouden krijgen. Een levensles! Maar als ik moet kiezen, zonder al te veel details te geven om de verrassing niet te bederven, zou ik zeggen Edi Iordănescu’s toespraken in de kleedkamer voor de uitwedstrijd tegen Zwitserland, plus een Ianis Hagi zoals, daar ben ik zeker van, niemand hem eerder heeft gezien.
Wat is deze video wel en niet? Welke verwachtingen moeten aibe Roemenen van hem?
Het is zeker, ik herhaal het met alle overtuiging, een levensles. Voor Roemenië en voor de Roemenen die, ongeacht waar in de maatschappij ze vandaan komen of waar ze werken, voorbeelden kunnen halen uit deze film. En het is niet alleen het verhaal van een driekleurengeneratie. Het is niet alleen het verhaal van een voorstelling en dat is het. Ik ontdekte een eenheid die ik niet voor mogelijk hield in een team, een echte familie. Als je verwacht een groepje oppervlakkige, oppervlakkige, gelukkige, getattoeëerde mensen te zien met mooie levens die nu hun kwalificatie vieren… dan zul je teleurgesteld zijn!
“Het geheim van kwalificatie is voor mij Edi Iordanescu”.
Uitsluitend door het filter van de ervaring van het regisseren van deze film, die naar mijn meningi cwat was het geheim van de kwalificatie van Roemenië voor EURO 2024?
Edi Iordanescu!
Waarom?
Omdat het overweldigend is hoe hij er in korte tijd in geslaagd is om deze jongens een ongelooflijke mentaliteit bij te brengen. Nu kan ik het eens zijn met de argumenten van de microbiologen dat we misschien geen enorm voetbalniveau hebben, maar ik zal het zeker zeggen: mentaal staan we tien klassen boven veel andere Roemeense nationale voetbalteams uit verschillende periodes. En dit is waar Edi Iordănescu krediet verdient.
“In the Heart of the National Team” wordt gedistribueerd door Forum Film Roemenië.
(embed)https://www.youtube.com/watch?v=7lWbxf0HX5M(/embed)
Bron : www.frf.ro
